Collega Wouter straalt als hij terugkomt van een opleiding. Aan zijn gezicht kan je zo zien dat hij weer wat zielen heeft weten te winnen voor herstel. Samen met collega’s Cis, Wim en Rino brengen ze met heel veel enthousiasme het verhaal van herstelgericht werken binnen in enkele Vlaamse Fedasilcentra. Niet de gemakkelijkste omgeving.
Dat herstel een softe aanpak is, horen we wel vaker in onze opleidingen. Jongeren die feiten plegen, komen er zogezegd goedkoop van af. Een gesprekje en de kous is af. Maar bij Wouter moet je met zo’n uitspraak niet afkomen. Een kleerkast van net geen 2 meter. Jarenlange ervaring in het werken met moeilijke gasten. Dan komt hij op dreef. Hij heeft niks liever.
Toch is er iemand in de groep die het durft: “Een jongere heeft hier in een vlaag van kwaadheid een steen door het raam van het centrum gegooid. Dit kunnen we toch niet laten gebeuren; die gast kan hier toch niet blijven. Welk signaal geven we aan de rest van de groep?” zegt een begeleider.
“Het signaal dat jullie willen geven door hem weg te sturen,” zegt onze Wouter “is het flauwste signaal dat je maar kan geven. Ik lach daarmee. Je geeft het signaal: ga het maar eens op een andere plaats proberen.”
Als een gast dat bij ons doet, geef ik het volgende signaal: “Makker, kom eens hier, weglopen zal niet lukken. Zoiets doe je niet! We gaan er verdorie op letten dat je dit geen tweede keer meer doet. Je hebt het duidelijk nog niet geleerd. Awel, daar gaan we aan werken door je supergoed te begeleiden. Van ons ben je nog niet af, man!”
De begeleider in kwestie geeft Wouter na de vorming een schouderklopje. Merci man! Ik geloof al lang in die aanpak. Ik wou gewoon wat provoceren om de anderen te overtuigen.
Stijn Deprez 2018